Rome!

Vr. 14/10. Naar Rome. 22 km.

Het zit erop! Ik sta op het Sint Pietersplein. 86 wandeldagen en 2.089 kilometers hebben mij van Spaarndam naar Rome gebracht. Nederland, België, Frankrijk, Zwitserland en Italië heb ik doorkruist. De heuvels in de Jura, de Grand Saint Bernard, de Passo della Cisa en de heuvels in Toscane en Lazio werden bedwongen. Ik koos een van de warmste zomers uit sinds 1901.Ik heb tastbare herinneringen aan de muggen in de Po-vlakte. Mijn schoenen zijn aan het eind van hun latijn.

Ik heb genoten van de verscheidenheid aan landschappen en natuur, maar het meest van de vele ontmoetingen met mede pelgrims, die soms kort maar vaak ook voor langere tijd met mij optrokken. Maar ik ben ook dank verschuldigd aan de vele mensen onderweg die mij onderdak boden en vaak ook nog een maaltijd voorschotelden.

Ik dank natuurlijk jullie voor het volgen van mijn avonturen en het geven van reacties, die voor mij altijd een steun in de rug waren.

Maar mij grootste dank gaat uit naar Anneke, die het 13 weken alleen heeft moeten rooien, met gelukkig veel support van de familie. Ik heb wat goed te maken!

Rest mij nog te zeggen, dat ik hier sta met Theo, die weliswaar in Rocroi moest afhaken met kuit problemen, maar 4 weken geleden op de fiets is gestapt en nu samen met mij dit avontuur op het Sint Pietersplein in Rome afrond.

Ciao tutti!

Dan voor de volledigheid nog het verslag van de voorgaande 4 dagen!

Ma 10/10. Naar Vetralla. 22 km.

Als ik Viterbo wil verlaten is het druk met politie en beveiligers. Er staan heel veel vrachtwagens van een film bedrijf. Een groot gedeelte van de middeleeuwse binnenstad is afgezet. Als ik het plein wil oversteken omdat mijn route zo gaat, wordt ik door een man snel maar vriendelijk buiten de opname set gedirigeerd. Hij verteld mij dat Disney er gedurende 3 dagen een horror film opneemt genaamd Cattleya.

Het is vandaag 4 x klimmen naar zo’n 550 meter en dan weer dalen. De route gaat veel over smalle zanderige bospaadjes. Overal zie je dat de wilde zwijnen hier 's nachts flink te keer gaan er meters aan de zijkanten van de paden omploegen.

Bijna langs de hele route barst het van de kastanjes op de grond. Ze worden ook veel gezocht door de mensen hier en je kunt ze bij de groenteboer kopen en natuurlijk eten.

Ik passeer Edward en Michelle onderweg. Edward zegt dat Mark van Jeanne zich niet goed voelt en dat die 2 met de bus naar Vetralla gaan.

Na een klim van 1,5 uur trakteer ik mezelf op koffie met zoete koek in San Martino al Cimino.

Ik krijg een Whatsapp van mijn zus Christine, dat er op de website van mijn blog, door een technische storing, geen reacties kunnen worden geplaatst. Hoop dat t snel verholpen is.

Als ik bij het verlaten van San Martino weer een wijnlucht ruik, ben ik alert. En ja hoor, 2 mannetjes zijn in een schuur met een druivenpers in de weer. Grote tonnen met druiven, worden geperst. Het resultaat ziet er nog niet heel aantrekkelijk uit.

Ik loop in het bos langs een Etruskische Cisterna (catacombe) uit de 3 eeuw. Praktisch geheel intact! Kunnen de Romeinen nog wat van leren.

5 km voor mijn eindbestemming kom ik Jennifer en Eliana tegen. Ik ga bij hen zitten en we lunchen samen. Krijg zelfs koffie uit de thermoskan aangeboden.

Het is heerlijk weer vandaag maar dat gaat vanmiddag veranderen. Onweer en regen wordt er verwacht.

Als ik de eerste donderslagen hoor, ga ik gas geven. De laatste 3 km naar mijn slaapplek leg ik in een record tijd af (en nog wel bergop). Totaal bezweet kom ik aan en ik ben nog niet binnen of de regen komt met bakken naar beneden.

Smiddags schaf ik een spijkerbroek en een paar sneakers aan, zodat ik niet als een zwerver straks t vliegtuig in ga!

Als ik ga eten savond’s in het enige restaurantje dat open is op maandag, tref ik daar Bettina aan. We werken samen een pasta met paddestoelen naar binnen!

Di 11/10. Naar Sutri. 22 km.

Het is een prachtige herfstochtend. Alles is nat van de dauw. De zon schijnt en de lucht is blauw.

Na een stuk door het bos loop ik al snel door immense hazelnoot plantages, zover t oog reikt. Hier moet de Nutella vandaan komen.

Later loop ik langs een fabriek waar chocolade wordt gemaakt.

Ik loop een tijdje op met een Italiaan, Frederico, die ieder jaar een weekje loopt. Hij spreekt redelijk goed Engels. Dit is zijn laatste week en in Rome zit het erop voor hem.

In Capranica bestel ik een koffie aan de bar en loop daarna door dit mooie stadje, waar je ook zo een film op zou kunnen nemen. Steegjes, nauwe straatjes, poortjes - net een groot maar prachtig labyrint. Hier kennen ze geen vinex wijken.

Bij een waterbron lunch ik en neem afscheid van mijn oude wandelbroek. End of life en niet meer nodig, dus in een vuilnisbak! Scheelt weer een ons of 4.

Je ziet hier veel tufsteen. Soms is een stuk weg er gewoon in uitgehakt.

De laatste kilometers volg ik een avontuurlijk pad langs een slingerend beekje door het bos. Tussen rotsblokken door, omhoog en weer omlaag, tussen omgevallen bomen door die bij het pad keurig zijn afgezaagd. Soms donker en dan weer licht.

Het heeft iets magisch en doet me aan “In de Ban van de Ring" denken.

Al met al en etappe die zeer de moeite waard was. Dat zal denk ik minder worden hoe dichter ik bij Rome kom.

Op mijn slaapplek heb ik een keuken ter beschikking dus ik kook dit keer zelf mijn maaltje bij elkaar!

Wo 12/10. Naar Campagnano di Roma. 24 km.

Ik heb vanmorgen de luxe dat ik zelf koffie kan zetten met de Bialetti. In de bar tegenover mijn slaapplek haal ik mijn lunch. Daar tref ik Jennifer en Eliana, die een ‘horrable’ nachtje achter de rug hebben. Een hele kleine kamer zonder ramen. Ja soms zit t tegen!

Omdat ik geen connectie met het internet heb is het even zoeken naar de route.

Als ik die gevonden heb sta ik gelijk tegenover een Romeins amfitheater. Ik kan er helaas niet in. Dik slot op het hek.

Ik weet, ik val in herhaling, maar het is weer een schitterende herfstochtend.

Ik loop een tijdje op met Bettina. Als ik een pauze houd, loopt zij verder.

Als ik koffie bestel in Monterosi, krijg ik gelijk een stempel aangeboden. Zelfde gebeurt als ik even later een kerk van binnen bekijk. Maar ik moet bedanken want ik heb geen plek meer in mijn credential.

Ik heb de hele ochtend het lied “De reiziger” van Boudewijn de Groot in mijn hoofd. Zal wel komen, omdat ik bijna naar huis ga.

Ik ruik onderweg de geur van de Eucalyptus bomen, waar ik langsloop.

Bij het Parco Valle del Treja kom ik Edward en Michelle tegen. We lunchen samen met op de achtergrond het gekletter van een waterval. Hun Texaanse vrienden doen nu alle s etappes met de bus, omdat ze het fysiek niet meer aankunnen.

Uiteraard is de finish ook vandaag berg opwaarts. Campagnano di Roma ligt boven op een berg en dus moet ik nog even aan de bak. Ik hoor van het stel uit Gibraltar, die ik tegenkom in het stadje, dat de route morgen, vanwege het uitbreken van de zwijnen pest, is veranderd. Dus dat moet ik nog even uitzoeken vanavond.

Do 13/10. Naar La Storta. 23km.

Ik ga met regenbroek en jack op pad, want het regent. En natuurlijk gelijk bergop.

Ik loop samen met Jennifer en Eliana, die ik bij het verlaten van het stadje tegenkom.

Het advies op de Via Francigena app is om halverwege de bus naar La Storta te nemen omdat de route geblokkeerd is als gevolg van de Afrikaanse zwijnen pest. Die overigens niet gevaarlijk voor mensen is.

We besluiten het er toch op te wagen. We hebben van pelgrims die voor ons lopen gehoord, dat t pad gewoon open is.

Terwijl het met bakken naar beneden komt lopen we de geblokkeerde route en vinden nergens een blokkade. Als we een dorpje voor La Storta binnenlopen, stormt er een zwijnen jong de weg op, en probeert steeds een tuin in te schieten, maar wordt tegen gehouden door de hekken die in de heggen verborgen zitten. Uiteindelijk vindt hij een openstaand hek en vlucht.

Het wordt gelukkig eindelijk droog en de regen pakken kunnen uit.

We worden nog ingehaald door een groep van zo’n 25 Nederlandse fietsers, die van Pisa naar Rome fietsen.

Vlak voor La Storta glij ik uit in de modder en dat zorgt voor een modder broek en been. Bij een waterval kan ik mij wat schoonmaken en wat pleisters plakken. Het is de 2e keer tijdens de hele trip, dat ik val.

In La Storta bestel ik samen met Jennifer en Eliana een pasta, want ik heb trek van het geklauter door de modder. Ondanks de regen toch een mooie route door de natuur, terwijl we zo dicht bij Rome zitten.

Aangezien Jennifer en Eliana morgen om 2 uur de bus in Rome naar Siena moeten nemen, en het eerste stuk naar Rome de trein zullen nemen, nemen we afscheid van elkaar! We zullen elkaar niet neer zien.

Ciao!