De Po vlakte op, de rijstvelden in!

Za 10/9 Ik pak de draad weer op!

Lekker uitgerust, aangesterkt en een paar verse hakken onder de schoenen. Ik ben ergens 6 kilo kwijtgeraakt dus hoefde niet op calorieën te letten. En natuurlijk genoten van het weerzien met de familie. Jullie hebben het verslag van vrijdag 26/8 nog tegoed. Dat staat hieronder. En dan gaat de reis verder op zondag 11 september. Ik heb in mijn pauze wat slaapplekken geregeld, wat niet meeviel. Veel locaties voor pelgrims zitten vol, dus dat wordt weer een heel gepuzzel komende weken. Maar ik heb verder toch niet veel omhanden, anders dan lopen!

Vr 26/8 Naar San Germano Vercelles. 19km

Na een uitstekend ontbijt bij de Tabac, waar ik de sleutel terug moest brengen ga ik op pad. Het is lekker bewolkt.

Nu duik ik echt de Po vlakte in. Al snel zie ik de eerste rijstvelden. Kleine kanaaltjes langs de velden zorgen voor toevoer van water. Dit is de rijstschuur van Italië.

Ik steek de autostrada A4 over en ga onder de hoge snelheidslijn door. Het kan niet allemaal mooie natuur zijn.

Weer verder over kleine dijkjes tussen de gewassen door naar Santhia.

Na alle prachtige bergdorpjes en stadjes valt Santhia een beetje tegen. Komt waarschijnlijk ook doordat ik bij een bankje in een park, waar ik even wat wil eten, in een verse hondenbolus stap. Snel door weer naar de velden. Ik zien 10-tallen, denk kleine witte lepelaars of Ibissen op velden waar de mais al geoogst is.

En dan belt An rond het middaguur. Jolijn is vanochtend naar het AMC in Leiden gegaan omdat de bevalling zich aankondigde.

Al snel blijkt dat het ook spoedig gaat gebeuren. Ik maak de etappe af en regel tussen de rijstvelden de treinreis naar Milaan morgen en het vliegtuig terug.

Gelukkig verloopt de bevalling voorspoedig en horen we savond’s dat Cato zich om 21:01 aan de buitenwereld liet zien. Prachtig klein meisje! Dus even een pauze houden die weliswaar gepland was, alleen was het moment waarop nog ongewis.

Op zaterdag 10 september vlieg ik terug naar Italië en pak ik de volgende dag de draad weer op. 1.273 km gelopen en nog 776 km te gaan!

Zo 11/9 Naar Vercelli. 19 km

Ik heb vannacht in Vercelli geslapen. Sochtends pak ik de trein terug naar San Germano Vercelles. Dat is omdat ik een lange etappe van 38 km in 2-en heb geknipt en vorige keer daar gestopt ben. Kon er geen slaapplaats vinden dus ben met de trein toen naar Vercelli gegaan. En dat doen we vandaag dus andersom. We gaan niet smokkelen.

Gisteren op Schiphol al ruim 2 uur gewandeld, nou meer in de rij gestaan, om uiteindelijk door de security te kunnen. Wat een gedoe en blamage voor Nederland. Het vliegen naar Milaan duurt minder lang dan deze wachtrij!

En dan ook weer 1,5 uur wachten op de rugzak in Milaan. Maar die rolde gelukkig net op tijd van de band om om 22:15 de laatste trein naar Vercelli te kunnen pakken in Milaan.

Goed geslapen en na een ontbijtje op een terras in de zon naar San Germano.

Het is lekker weer en ik kom gelijk een eerste pelgrim tegen. Maar het gesprek komt niet echt op gang. Voor hem 10 anderen. Met de muggen heb ik wel veelvuldig contact. Rijst staat in het water en dus muggen.

De eerste stop is mooie plek, in de schaduw van een spaarzame boom, met een stromend watertje aan mijn voeten en een kolonie Ibissen 50 meter verder op t pad. In de verte achter mij de besneeuwde Alpen. Ik zit gelijk weer in de wedstrijd. Grote boerderijen, cascina’s liggen verspreid in de velden. Allemaal voor de rijst.

Onderweg kom in Christina uit Zeeland tegen. Ze heet eigenlijk Ineke, maar dat spreken Italianen uit als Heineken, dus dan maar Christina. Ook een groep van 8 Italianen uit Gavardo kom ik tegen. Ze nemen een invalide vrouw op sjouw. Om de beurt duwen/trekken 2 man de invalide wagen. Mooi. Ze waren met 13 man maar 5 kregen Corona.

We slapen allemaal in Hospitale Sancti Eusebi. Leuk hostel. Ik deel mijn kamer met Dino uit Italië en Rod uit Australië. Voor t eerst boven in een stapelbed. Hoop dat ik dat vannacht niet vergeet.

Er wordt savonds door Guiseppe en Julia, 2 vrijwilligers , een fantastische maaltijd voor ons verzorgd. Prachtig dat mensen zich hier voor inzetten! En voor de liefhebbers delen de Italianen grappa uit!

Ma 12/9 naar Nicorvo. 25km.

Al om 5 uur is het vol met geluiden in de Ostello. De groep Italianen vertrekt al om 6 uur, in het donker nog.

We zijn vannacht aardig wakker gehouden door het constante gesnurk van Dino. Ik dacht dat ze uitgestorven waren. Hoort erbij zullen we maar zeggen.

Ik ontbijt samen met Rod en Guiseppe. Brood met jam en koffie uit de Moka Bialetti. Om 7 uur ga ik op pad. Het is net licht. De straten in Vercelli zijn al schoon geveegd en nog nat en leeg. Ik sla proviand in en verlaat de ontwakende stad. Vlak langs de vangrail steek ik een brug over de rivier de Sesia over. Ben blij als ik af kan slaan naar een rustig paadje.

Weer via dijkjes langs de rijstvelden. Het is nog lekker koel maar het wordt 30 graden.

Vlak na Palestro klopt de route niet meer. Het pad is nu een rijstveld. Voorzichtig ploeter ik via de rand van het veld een paar honderd meter totdat ik weer op een echt pad loop. Door de droogte is het niet al te modderig. Ik kom de zwijgzame pelgrim van gisteren weer tegen. Hij zegt zowaar Bongiorno tegen mij. Denk dat we eind van de week een gesprek kunnen hebben.

Op mijn 2e rustplek zit ik onder een grote eik die met regelmaat roffelend, eikels rond mij strooit.

In het hucht Nicorvo aangekomen vraagt een vrouw of ik Hans ben. Het is Elena van de Ospitale Madonna del Patrocinio e San Terenziano. Ze loopt met me naar de slaapplek. De 8 Italianen zitten er ook. Ik had rekening gehouden met een Bever maaltijd (heet water erop en klaar), maar de Italianen gaan koken en vragen of ik met ze mee wil eten! Nou graag want er is hier niets te krijgen.

Vlak voor het eten komt de burgemeester van Nicorvo de groep (en mij) welkom heten! Dus allemaal op de foto. Italianen houden van eten. Alles er op en eraan en een zelf gestookte grappa toe. Als ik vertel dat ik even naar huis ben geweest om weer opa te worden, tonen de mannen allemaal trots hun kleinkinderen op de telefoon.

Di 13/9 Naar Garlasco. 28km.

De Italianen zijn om 6 uur al weer vertrokken. Vannacht geen snurkers. Wel lag ik onder de klokkentoren die gedurende de nacht de hele en halve uren luid liet klinken. Ik maak koffie met de bialetti die in het keukentje staat en eet mijn meegenomen olijvenbrood op als ontbijt. Om 7 uur op pad. De zon komt net op. Het is een prachtige ochtend. De graspaden door de rijstvelden zijn al herfst vochtig en maken de wandelschoen goed nat. Ik loop weer langs de grote cascina’s en loop even de kerk van Madonna del Campo in. In Mortara kan ik inkopen doen voor vandaag en nog een 2e ontbijtje halen (cappuccino met een brioche).

Daarna weer 15 km door de velden zonder een mogelijkheid om iets te kopen.

Het wordt 31 graden vandaag. Ik pauzeer bij de oude abdij van Saint Albino en zie dat een van mijn teennagels mij binnenkort gaat verlaten, als gevolg van de afdaling naar Aosta. We houden t in de gaten.

Onderweg zie ik hoe met grote machines de rijst wordt geoogst en karren vol naar de boerderijen gaan.

In Tromello hoor ik ineens ‘hé Hollandezie’ roepen. Het zijn de Italianen die een ijsje eten op de centrale piazza. Hans wil nog niet bij ze lukken.

Ik eet mijn meegenomen focaccia als lunch.

Silvana van de Casa del Pelegrino in Garlasco heeft me gisteren via Whatsapp al de route naar mijn slaapplek gestuurd en gaf zojuist de toegangscode van de deur door. Om 6 uur vanavond komt ze mijn paspoort van een stempel voorzien. Wordt mijn 55e bedje.

Het is een prachtig appartement van de gemeente en pas sinds juni open. Gelijk mijn was in de nieuwe wasmachine gedaan. 5 bedden staan er, maar ik blijk de enige in deze casa te zijn.

Met ruim 30 graden buiten is mijn was in een half uur droog.

Ik slaap weer direct naast een klokkentoren. Moet geen gewoonte worden.

Ik trakteer mijzelf op een biertje met een stinko con patatas. Weer eens wat anders dan pasta. De klok houdt er gelukkig na 12 uur mee op.

Wo 14/9 Naar Pavia. 25 km.

Vanochtend de sleutels van het appartement weer in het kluisje gedaan en op pad. Het is lekker bewolkt. Vanuit de Piemonte ben ik inmiddels in Lombardije beland. Loop weer over zandpaden langs de kanaaltjes die voor water voor de rijst zorgen. Ik kom vlak voor Groppelo langs een kerkhof met talloze aaneen geschakelde huisjes, waar hele families hun laatste rustplaats vinden. Zit je de rest van je dood weer met buren opgescheept.

Overal zijn boeren aan het gieren op de velden waar al geoogst is.

Mijn ledematen zijn al aardig getekend door de vele muggenbeten. Gelukkig zie ik in de verte de Apennijnen opdoemen. Dan is het hopelijk over met dat geprik.

Voordat ik Pavia binnenloop loop ik zo’n 1,5 uur langs de rivier Ticeno. Nog water genoeg zou ik zeggen. Ik wordt getrakteerd op een paar spetters regen, maar meer dan dat wordt het niet. Het is benauwd.

Een stempel in de Duomo van Pavia lijkt niet te lukken omdat alles dicht is, totdat ik een jongen aan de zijkant een deur zie openen. En ja hoor, hij regelt voor mij een stempel.

Mijn hostel is van binnen een stuk minder dan op de plaatjes. Ik lig weer met 6 man in een klein kamertje. Er ligt er als ik binnen kom, al een te snurken, dus dat beloofd wat.

Tot binnenkort!