Wie betaalt de veerman?

Do 15/9 Naar Santa Christina 28km.

Gisterenmiddag zag ik Christina / Irene het hostel binnenlopen. We besluiten samen iets te gaan eten vanavond. Het werd een pizzeria vlak bij het hostel. Leuk gesprek gehad over het waarom van onze wandeling.

Het was weer een bijzondere nacht in dit hostel. 6 man op kleine kamer en niemand zegt iets tegen elkaar. Gelukkig geen gesnurk. Vanochtend om 6 uur opgestaan - dan was ik zeker van de douche - en daarna met stille trom, in het donker nog, vertrokken.

Na een ontbijtje - colazione - bij de bar om de hoek, vertrek ik uit Pavia. Prachtige oude stad met een van de oudste universiteiten van Italië. Rondom de universiteiten bevolken de studenten alle koffie barretjes. En iedereen rookt. Dat leren ze daar ook. Ik loop door kleine straatjes met ronde keitjes als plaveisel de stad uit. Daar ben ik wel een uurtje mee bezig. Onderweg fourageer ik mijn lunch - een focaccia en wat fruit en drinken - veel drinken want t wordt weer warm.

In Santa Margarita zie ik dat men bij hoog water in de Po, het dorp kan afsluiten door balken in de sleuven bij de 2 toegangswegen te laten zakken. Zie je in Nederland ook wel!

Ik zie veel sprinkhanen onderweg, in allerlei soorten en maten. Ook zie ik dat het landschap minder plat wordt, soms glooiend en in de verte gloren de Apennijnen.

Ik was eigenlijk van plan om naar Belgioioso te lopen, maar omdat ik vroeg vertrokken ben, kom ik daar al om 12:30 aan. Het is erg warm maar de benen zijn goed dus ik plak er nog zo’n 9 km aan en loop door naar Santa Christina. Daar giet ik bij de eerste de beste bar een koude Heineken 0.0 naar binnen. Goede dorstlesser.

Op mijn slaapadres bij de Parrochia St Michele Arcangelo hoor ik van Eva, die namens de kerk de pelgrims opvangt, dat ik de slaapplek met 3 donna’s deel. Soms zit t mee! Het zijn Christina / Irene en 2 Françaises, Elodie en Michelle.

De dames hebben samen een kamer en ik lig in een grote meter kast. Je kan niet alles hebben. Maar wel met een lekker bedje.

Vr 16/9 Naar Orra Litta 17 km.

Dit is een korte etappe voor mij. Dus rustig aan. Een ontbijtje op de plein en de fourage voor onderweg.

Op het eerste stuk landweg rijden grote boeren karren af en aan met het geoogste goed, enorme stofwolken veroorzakend. Dus mondkapje maar opgezet.

Morgen moet ik de Po oversteken met een boot. De Veerman, Danilo Parisi zet al sinds 1999 duizenden pelgrims over. In het begin van de Corona uitbraak werd zijn boot gestolen maar crowd funding zorgde ervoor dat er een nieuwe kon worden gekocht. Ik bel Danilo en vraag of ik morgen door hem overgezet kan worden. ‘Essere lì alle otto in punto’ - ik moet om 8 uur klaar staan. Mooi. Vandaar “Wie betaald de veerman?”. Serie uit mijn jeugd “Who pays the ferryman?”.

Het is een klein uurtje lopen vanaf mijn slaapplek naar de boot, dus dat moet gaan lukken.

Morgen wordt er onweer verwacht en gaat de temperatuur van boven de 30 naar onder de 25 graden dalen. Stuk aangenamer.

Ik loop langs een kart- en motorcross circuit dat ze Max Land hebben genoemd!

Als ik het dorpje Chignolo Po binnenloop wordt ik door luide kerkklokken welkom geheten. Even later passeert een begrafenis stoet mij. Denk toch dat de klokken voor hem waren!

Ik loop langs het imposante kasteel Castello Procacinni - boven op een heuvel.

Ik passeer de Fiume Lambro, rivier, en zie in de verte al de kerktoren van Orra Litta.

Omdat het een korte etappe is, arriveer ik al om 13 uur. De herberg - Ostello Grangia Benedettina - stamt uit de middeleeuwen en heeft 16 bedden. Ik blijk er alleen met de 2 Françaises te zitten. Ik kies een bed uit in de hoogste torenkamer met een eeuwenoud balken plafond en via de dikke muur uitzicht op de kerktoren - ja alweer - en de Apennijnen. Een van de mooiste bedjes tot nu toe.

We hebben een keuken en een wasmachine dus ik ga met schone kleren morgen op pad.

Elodie stelt voor om te koken en met z’n 3-en te eten vanavond, want er staat voldoende eten in het keukentje.

Ik kan uit de kelder een fiets pakken om naar de supermercato te gaan. Even een fles wijn halen! La Belle Italia!

Om 18 uur komt ook nog Barbera uit Barcelona binnen. Nu kunnen we klaverjassen!

Za 17/9 Naar Piacenza. 23 km.

Om 6 uur op, want ik wil de boot niet missen.

Het weer ziet er dreigend uit. Ik verlaat onze slaapplek samen met Michelle en Elodie. We zijn nog niet buiten of het gaat regenen.

Na 4 km zijn we bij de aanlegsteiger van Danilo en zien daar ook 5 man van de groep Italianen wachten op de boot. Ook Christina is er. Vlak voor dat de boot aankomt breekt het onweer los. Lichtflitsen, donderslagen en de regen komt met bakken naar beneden. Dan komt Danilo aan met de boot. We vragen of het niet te gevaarlijk is om nu over te steken? Welnee genoeg hoogspannings masten in de buurt. Danilo heeft een aanstekelijke lach en maakt constant grapjes met iedereen. Alle rugzakken worden op de kleine boot gelegd en als iedereen aan boord van het bootje is, gaan we op pad. De Po is behoorlijk wild met golven die over de boeg slaan, maar iedereen vind het fantastisch, ook al zijn we doorweekt.

Na een minuut of 20 gaan we weer aan land en naar het huis van Danilo. Daar krijgen we een grote stempel en koffie toe. Of we wel allemaal even €10 willen betalen. Dat was de ervaring wel waard.

Angelo, een van de Italianen begin Ce Sera op de gitaar te spelen en iedereen zingt mee, en dat om 9 uur in de ochtend.

Daarna gaat iedereen weer op pad. Gelukkig wordt het om uur of 11 weer droog en gaat de zon schijnen. Graadje of 20 dus wel lekker.

De laatste 5 km naar Piacenza zijn langs een drukke weg dus daar kunnen we kort over zijn.

Ik heb een mooi slaapadres naast de dom in het centrum. Daar haal ik ook mijn stempel. Iedereen zit op andere slaapplekken dus ik eet voor de verandering weer eens alleen.

Zo 18/9 Naar Fiorenzuola d’Arla. 28 km.

De grote stad in en uit lopen is zelden de moeite waard. En ook het verlaten van Piacenza vergt zo’n 5 km asfalt langs, gelukkig op zondag, een minder drukke weg. Als ik uit de drukte ben en klein dorpje binnenloopt kom ik Christina tegen die samen met de Elodie en Michelle zo’n 6 km na Piacenza in een herberg hebben geslapen. We drinken samen een cappuccino en vervolgen ieder apart onze weg. Iedereen heeft zijn/haar eigen tempo en dat gaat vaak niet samen. Maar je komt elkaar vanzelf weer tegen. Iedereen gaat vandaag naar Fiorenzuola d’Arda.

Ook onderweg nog een aantal kilometers aan de rand van de drukke Via Emilia moeten lopen. Weer blij als ik er af kan. Deze weg, nu SS9 geheten, ligt er al 18 eeuwen met dank aan de Romeinen.

Bij een supermarkt nog even staan praten met een fietsende pelgrim uit Nederland. Hij was in Lausanne gestart.

Het is heerlijk weer vandaag, volop zon, lekker windje en zo’n 22 graden. Kan pas om 5 uur terecht op mijn slaapplek dus lekkere lange pauzes.

Terwijl ik langs een maisveld op mijn stoeltje pauzeer zie ik 50 meter voor me een hert door het veld springen.

En een verademing om weer bergen, na al het vlakke land, te zien. En de muggen vallen me ook niet meer lastig.

Vandaag loop ik langs omgeploegde akkers met grote brokken klei. Net Holland.

7 km voor de finish nog even improviseren. Omgevallen bomen blokkeren het pad dus kruip door sluip door langs de obstakels. Gelukkig geen sok verloren.

4 km voor dat ik het dorp in ga nog even pauzeren en geniet ik van het geweldige uitzicht op de Apennijnen. Wat een leven!

Bij mijn slaapadres aangekomen lees ik dat op zondag pas vanaf 19 uur ingecheckt kan worden, maar samen met een Frans pelgrimspaar uit Clermont-Ferrand regelen we via een behulpzame vrouw toch een sleutel om 17 uur.

S’avond zit bij toeval iedereen in dezelfde pizzaria: de Italianen, Christina, het stel uit Clermont Ferrand en een moeder en zoon Ruth en Quinn uit Alaska. Zij fietsen vanaf hier naar Lucca (op gehuurde stads fietsen).

Ma 19/9 Naar Fidenza. 17 km.

Bij het ontbijt is iedereen, behalve de Italianen present. Uitgebreid buffet. Eindelijk weer eens bruin brood.

De vrouw uit Alaska, Ruth vraagt honderd uit, over van alles met betrekking tot de Via Francigena. Ik ga alleen op pad voor deze korte route.

Ga vanmiddag proberen weer wat slaapadressen te regelen.

Vandaag de laatste vlakke etappe. Vanaf morgen staan er 3 lange en zware etappes door de Apennijnen op het programma en steek ik de passa de Cisa over.

Onderweg zie ik grote velden barstensvol met pomodoro’s. Even later zie ik hoe die met grote machines geoogst worden.

In Castelnuovo Fogliani neem ik tussen de oude mannetjes een koffie met een broodje erbij. Ik pas er wel bij.

Het dorp dankt z’n naam aan het grote kasteel dat boven het dorp uit torent.

S’middags haal ik in de kathedraal van Fidenza mijn stempel. Als ik naar buiten loop, kom ik Ruth en Quinn tegen, samen met hun Italiaans familie die in Fidenza wonen. Ik laat de stempel zien en dan willen ze een foto maken van mij en mijn pelgrims paspoort. Daarna een selfie met iedereen.

Als ik nog wat slaapplekken wil boeken zie ik dat ik voor morgen niets heb. Alle pogingen om nog iets te regelen mislukken, totdat ik nog iets buiten mijn bestemming vind bij Booking.com. De extra km’s moet ik dan maar voor lief nemen. Eigen schuld.

Tot binnenkort!