De Apennijnen. Passo del Cisa!

Di 20/9 Naar Fornovo di Taro. 34 km.

Gelukkig gisteravond nog een slaapplek in Fornovo kunnen regelen. Ligt wel een kleine 2 km uit de route maar is altijd nog beter dan een portiek.

Als ik Fidenza verlaat rond 7:15 is alles nog zo lekker stil in de stad. Maar niet lang daarna gaan drommen scholieren op pad.

Ben de stad nog niet uit of prachtige glooiend heuvels zorgen ervoor dat ik om de haverklap een foto maak. Maar ik moet wel vaart blijven maken, want het is een van de langste etappes tot nu toe.

Het is vandaag omhoog en omlaag, soms hellingen van 10-15%. Maar de benen zijn goed. Komt vast doordat ik gisteren 2 x warm heb gegeten en veel pasta naar binnen heb gewerkt. Was gisteren vroeg in Fidenza dus op tijd om een keer een Italiaanse Pranza - lunch of menu van de dag - te nemen. Nou dan wordt je verwend.

Bij mijn 2e pauze komt een Italiaanse wandelaar mij een kwartiertje gezelschap houden. Als ik het Italiaans niet helemaal begrijp gooit hij er wat Duitse woorden doorheen en dan lukt ons gesprek toch aardig. Zie vandaag regelmatig fietsende pelgrims. Dus steeds “Bon Camino”!

Mijn routebeschrijving geeft zo’n 7 km voor Fornovo aan, dat ik via een smal pad door een tunnel de Autostrada Della Cisa kan passeren en langs de rivier de Taro kan lopen. Maar het pad ligt onder een inmiddels neergezette fabriek of is overwoekerd. Ik loop door en na zo’n 300 meter kan ik via een braakliggend terrein alsnog het tunneltje bereiken.

De Taro is op de kaart een hele brede rivier. Wat er nu nog rest is heel veel keien en her der een nietig stroompje water. Goed dat ik via de brug naar Fornovo kan lopen want wat had de veerpont een stof gegeven!

Mijn last minute adres ligt danwel 2 km voorbij Fornovo, maar nu kom ik er achter dat het ook nog eens boven in de heuvels ligt, dus nog een kadootje na 32 km.

Maar als ik er aankom en ontvangen wordt door de Braziliaanse Luz Delia met koud water, koffie en fruit en hoor dat de hele casa voor mij is, ben ik die 2 km alweer vergeten.

En als klap op de vuurpijl wordt er voor mij een avondmaal verzorgd. Ook kan ik morgen al om 6 uur ontbijten en een lunchpakket meekrijgen. Dat is mooi want we komen niets tegen onderweg en t wordt weer een lange zware tocht.

Wo 21/9 Naar Berceto. 29km.

Vandaag ga ik 800 meter stijgen in de Apennijnen. Ik vertrek om 06:15 en zet mijn hoofd lamp op want het is nog donker. 11 graden dus heerlijk om te wandelen terwijl je klimt. Fleece Jack aan.

Ik heb van mijn gastvrouw voldoende eten mee gekregen om de dag door te komen. Ik hoef gelukkig niet weer terug naar het dorp want de Via Francigena loopt langs mijn slaapadres.

Tijdens mijn eerste rustpauze meldt een vrouw dat ik niet de borden van de Via Francigena naar het sportveld moet volgen. Gewoon weg vervolgen naar Terzeno, anders loop je om voor niets. Dank voor de tip!

Om een uur of 9 kom ik de groep Italianen tegen, die op t punt staan te vertrekken. Ze gaan vandaag niet ver, naar Casio. Maar ze sjouwen wel weer een gehandicapte man mee op hun kar. Dat is voor hun dus ook 800 meter klimmen, vandaar de korte afstand. Petje af!

De vergezichten vandaag zijn adembenemend. Steeds als ik mijn camera heb opgeborgen pak ik m weer voor een volgende foto. Mooie groene dalen en heuvels waar de zon prachtige schakeringen van donker en licht over strooit.

Een gedeelte van de route gaat over asfalt, maar de echte klimpartijen gaan over keien paden en later ook door dennenbossen.

Klimmen kost kracht en zweet maar de afdalingen zijn een aanslag op knieën en tenen. Geef mij maar klimmen.

Ik kom een paar keer dezelfde lopers tegen. Een Italiaan, die ik gisteren ook al ben tegengekomen. Iedere keer als hij mij ziet zegt hij “Salve” en ik antwoord met “Bon Camino”. Dat blijft overzichtelijk.

Ook 2 Italiaanse vrouwen die slechts een paar dagen lopen spreek ik een paar keer, maar door mijn beperkte kennis van het Italiaans is het allemaal niet diepzinnig.

Het landschap wordt in mijn gidsje onherbergzaam genoemd. Denk dat het betekent dat er geen herbergen zijn.

Na 10 uur wandelen bereik ik mijn Ostello del Seminario. Toch wel een beetje moe. Een prachtig oud seminarie en ik blijk de enige gast!

'S avonds voor het eerst een lange broek aan, want het is koud hier boven!

Do 22/9 Naar Pontremoli. 28 km.

De dag begint met een klim over 6 km naar de Passo Della Cisa. Het hoog(s)te punt van mijn tocht in Italië. Daar natuurlijk op de foto met het bord dat de hoogte van 1.041 meter aangeeft.

In de 900 meter afdaling vandaag zit de uitdaging. Die gaat over bospaden, waar je aan de zijkanten het gewroet van zwijnen ziet. Maar ook over paden van leisteen en paden die bestaan uit keien, in alle soorten en maten, waarbij je bij iedere stap moet kijken waar je je voet laat neerkomen. Soms zijn de wandelstokken onvoldoende om de hoogte bij het afdalen te overbruggen en gebruik ik boomtakken als hulp.

De beloning vandaag zit 'm in onwaarschijnlijk mooie uitzichten op de bergen en dalen.

Als ik lager kom zie ik ook weer olijfbomen en bijenkasten. Hagedissen vluchten ritselend door de droge bladeren als ik langs loop.

Vanochtend was t lekker fris maar rond een uur of 11 is de temperatuur een behaaglijke 21 graden.

Vlak voor mijn eindbestemming eet ik een ijsje en ontmoet ik een Engels stel, Tony en Reina, die tot Lucca lopen. Nog een dag of wat, dus die kom ik vast wel weer tegen.

Als ik Pontremoli binnenloop via pittoreske smalle straatjes zijn her en der inwoners bezig met het vullen van de houtopslag voor de winter.

Op zoek naar een stempel doe ik een poging in de domkerk. Helaas. Als ik naar buiten loop zie ik tot mijn verrassing Maya en Hans, die ik rond Reims voor het laatst heb gezien. Maya heeft vandaag bezoek van haar zus, maar morgen blijken we naar het zelfde slaapadres in Aulla te gaan en hebben we alle tijd om bij te praten!

Vr 23/9 Naar Aulla. 23 km.

Vandaag wat later gestart, want ik wil eerst een stempel in het gemeentehuis halen. Het is nog niet open maar de deur staat wel open dus naar binnen. Een dame wil mij wel helpen en heeft de stempel, maar het stempelkussen is zoek. Daar gaan ze met 3 man naar op zoek en uiteindelijk eureka. Stempel is weer binnen.

Ik verlaat het stadje door de brug over de rivier de Magra over te steken en loop gelijk weer in het groen.

Zie een eerste marmer bedrijf. Ik zit nu in de provincie Massa-Carrara. Carrara is bekend om zijn veelal witte marmer.

Ik loop over de Strada del Vino Toscana!

Ik heb zicht op bergen waarvan de toppen onbegroeid zijn en die hier zo’n 1.800 meter hoog zijn en in de verte nog veel hoger.

Ik zie veel van die bekende Italiaanse driewielers rijden, Piaggio’s, die van alles en nog wat vervoeren.

Ook tijdens deze etappe zijn de vergezichten prachtig maar helaas is de autostrada della Cisa, de A15, altijd dichtbij.

Ook loop ik veel over asfalt vandaag, in de ochtend zelfs over een redelijk druk bereden weg, waardoor je op moet blijven passen of automobilisten je wel zien. Ja de wegen, de rivier en de spoorweg en ik, alles moet door het Magra dal.

Onderweg kom ik een Italiaanse wandelaar tegen, die ik ook op mijn slaapplaats weer aantref.

Ik slaap in het Abbazia di San Caprasio in Aulla, een oude abdij die nu pelgrims ontvangt. De oorsprong van deze abdij gaat terug naar de 9e eeuw.

Rond een uur of half 6 komen daar ook Hans en Maya binnen vallen en later Christina. Een Hollandse enclave in Aulla.

Savonds eten we met z’n 4-en in een trattoria vlakbij ons huis en bestellen het menu pelegrino voor €15,-. Het blijkt dat de meesten van de 15 pelgrims die in ons huis zitten daar eten. 2 Engelsen, Robbert en Mark, willen de voetbal wedstrijd Italië - Engeland kijken na afloop van het diner in een bar. We gaan mee en drinken daar nog wat. Al met al heel gezellig maar wel, voor mijn doen, laat naar bed!

Za 24/9 Naar Sarzana. 16 km.

Korte etappe! Maar wel 500 meter klimmen en dan weer 500 meter dalen. Wat deze etappe boeiend maakt, buiten de vergezichten, is het pad. Vaak smalle paadjes met een rotsachtig ondergrond en soms zelfs als een soort holle weg, maar dan heel smal, een soort loopgraaf. En steeds kronkelend de bergwand volgend.

Als ik het bergdorpje Vecchietto binnenloop ruikt het naar een wijnkelder. Het is een middeleeuws dorpje met kleine steegjes en kelders. In een aantal van die kelders wordt er druk wijn gebotteld in grote mandflessen.

Ik heb tijdens het lopen wat last van een blaartje op mijn kleine teen. Daar gaat halverwege de naald in om de druk te verminderen. Lijkt te helpen.

Ik krijg onderweg een eerste blik op de Ligurische zee te zien. Weer eens wat anders!

Omdat er slecht weer is voorspeld loop ik flink door. Om 13 uur ben ik op bestemming en gelukkig kan ik al inchecken in mijn BenB. Niet veel later gaat het regenen en wordt er zelfs een weeralarm afgegeven tot middernacht. Maar ik zit droog!

Tot binnenkort!