Lazio, het meer van Bolsena en de Via Cassia

Wo 4/10. Naar Radicofani. 33 km.

Vandaag een zware etappe. In het begin klimmen en dalen en aan het eind een klim naar 780 meter.

De bar in mijn eenvoudige hotelletje opent om 7 uur. Ik sta samen met wat werklui, die ook in het hotel hebben overnacht, te wachten tot de deur opengaat en we koffie kunnen bestellen. Direct na mijn dagelijkse koffie met 2 brioches ga ik op pad. Bij een slagerij haal ik nog een panini voor onderweg.

Het is de ochtend na de afstraffing van Ajax door Napoli (1 - 6).

Als ik het stadje nog maar net uit ben sta ik ook in oog met een hert dat het pad oversteekt en van mij schrikt! Zo, die is alweer binnen.

Als ik door een olijfgaard loop, zie ik hoe de olijven met een soort draaiende molentjes op een stok uit de bomen worden geslagen en op netten vallen die onder de bomen liggen.

Het is weer een prachtige herfstochtend.

De mist in de dalen tovert weer een sprookjesachtig landschap tevoorschijn.

Het is stil. Het enige geluid dat ik hoor is het geknirp van het gravel en grind onder mijn schoenen en het getik van mijn stokken op de weg.

De eerste pelgrim die ik tegenkom is een Zwitser, Donny, die op een alcohol brander koffie in een bialetti zet, en als een Bilbo Balings, tevreden een pijpje zit te roken.

We besluiten samen verder te lopen. Hij werkt 100 dagen per jaar op een Alp in de buurt van Sankt Moritz door te hooien voor een dame die een koeienstal heeft.

Hij slaapt op deze tocht vaak in een tentje in de natuur. We passeerden vanochtend een thermen in Bagno Vignoni. Hij heeft daar in het wild, een warm bad genomen.

We steken samen een paar redelijk droge rivierbeddingen over maar hij slaagt er in om uit te glijden en te vallen. Gelukkig alleen wat schaafwonden.

Het landschap dat we deze dagen doorkruisen is onderdeel van de werelderfgoedlijst van Unesco. Ik vond 't al zo mooi!

Op 8 km voor het eindpunt voegen Marc en Michelle uit Gibraltar zich bij ons. We klimmen gezamenlijk naar boven naar Radicofani, waarvan de toren van La Fortezza al van verre te zien is. Gelukkig 2 waterpunten op het laatste traject, want ik loop leeg van het zweten en kan blijven drinken.

Opgefrist ga ik rond een uur of 6 wat drinken en ontmoet zowat alle lopers van de laatste dagen. Ook Eliana en Jennifer. We besluiten met z’n zevenen in het enige restaurant “La Grotte” te gaan eten.

Mooie afsluiting van een lange wandeldag!

Do 6/10.Naar Aquapedente. 24 km.

Nog voor het ontbijt boek ik mijn terugvlucht naar Amsterdam op zaterdag 15 oktober.

Tijdens mijn ontbijt kom ik Bettina weer tegen, de Deense die ook een optrekje in de buurt van Lucca heeft. We hebben elkaar al een paar keer ontmoet.

Het eerste deel van deze etappe is een slingerend dalen om uiteindelijk bij Ponte a Riggo uit te komen. Ik loop samen met Jennifer en Eliana de 10 km naar beneden. Het blijkt dat Jennifer een Canadese en geen Française is. Ze is op bezoek bij familie in Frankrijk en loopt samen met Eliana een stuk van de Via Francigena.

Tijdens deze etappe verlaat ik Toscane en ga Lazio binnen.

Bij Ponte a Riggo is speciaal voor pelgrims een rustpunt ingericht. Ik zie er dan ook veel bekenden.

Het vervolg traject is wat minder interessant. Veelal op of net naast de SR2, een bij tijd en wijle best wel drukke weg, lopen met vooral bij de bruggen nauwelijks ruimte voor ons lopers.

Gelukkig gaat t allemaal goed, maar ik ben blij als ik Aquapedente binnenloop.

Aan het eind van de middag loop ik een rondje door t stadje en kom iedereen zo’n beetje tegen.

Ook puzzel ik uit hoe ik volgende week zaterdag op de luchthaven van Rome kan komen.

Ik slaap vannacht boven een restaurant met een goede recensie, dus de trap af en ik kan aanschuiven!

Vr 7/10. Naar Bolsena. 22km.

Het is maar 12 graden als ik 'S ochtends mijn slaapplek verlaat. Als ik mijn koffie drink zie ik dat op het grote plein een markt wordt opgetuigd.

Het eerste uur kom ik niemand tegen en zie dat het landschap om mij heen vlakker wordt. De temperatuur stijgt al snel.

Als ik 2 wandelaars passeer blijkt het een Zweeds stel te zijn, Annika en Michael, die van Lausanne naar Rome lopen. Als ik een pauze neem en zij mij weer passeren, zijn ze zeer geïnteresseerd in mijn lichtgewicht opvouwbare stoeltje. Ook mijn rugzak lijkt ze wel wat, maar ik heb alles nog een week nodig!

De boeren zijn vandaag druk in de weer met maaien en ploegen. Je ruikt de vochtige omgewoelde aarde.

Ik loop ook nog even op met een Duits stel, die ik gisteren ook al in mijn restaurant had gespot. Hun trip loopt van San Gimignano naar Rome.

De natuur is hier nog redelijk groen, maar de bladeren beginnen toch ook hier te vallen.

Ik doe rustig aan vandaag en realiseer me dat het nog maar een week is naar Rome. Dus nog een week genieten en dan ervaren hoe het is om mijn leven als pensionado op te pakken.

In San Lorenzo Nuova drink ik koffie samen met Edward en Michelle uit Austin Texas. We hadden nog geen namen uitgewisseld, maar komen elkaar geregeld tegen. Ze lopen samen met een ouder stel uit Texas, Jeanne en Mark.

Direct uit het stadje ontvouwt het meer van Bolsena zich voor ons uit. Wat een aangename afwisseling van natuur.

We zijn een soort rondreizend circus van pelgrims dat iedere dag naar het volgende stadje trekt, tent opzet, afbreekt en weer doorgaat. Iedereen heeft zijn eigen tempo, maar we komen elkaar ieder dag weer tegen onder het motto “een slak en een haas vieren tegelijk Pasen”.

Dat het zo is blijkt wel als ik Bolsena binnenloop. Ik zit met de Eliana en Jennifer in pensione Italia. Prachtig oud pand. Ik heb een kamer met uitzicht is me beloofd. Nou dan moet je wel een giraffe zijn want het raampje zit op een hoogte van zo’n 3,5 meter.

Bolsena is een schilderachtig stadje met steegjes, poortjes, nauwe straatjes en in deze straatjes rijgen de terrassen van de restaurants zich aaneen.

Zonder dat het afgesproken is eet ik met 5 bekenden in het zelfde restaurantje.

Za 8/10. Naar Montefiascone. 19 km.

Als ik mijn slaapplek verlaat wordt ik getipt door een vrouw om vooral brood te halen bij een panetteria 30 meter verderop. Hebben daar zulk lekker brood en panini’s. Dus daar een lunch geregeld. Ze loopt vandaag haar eerste dag - ik mijn 80-ste.

Na ontbijt op pad. Ik zie de tipgeefster 300 meter voor mij lopen en ze loopt direct uit het dorp al verkeerd. Alle begin is moeilijk!

Ik houd steeds uitzicht op het meer en loop weer door stukken bos, door wijngaarden en olijf plantages.

Bij een bron in het bos, vul ik mijn waterflessen opnieuw met koud water.

Vandaag stijgt de route geleidelijk zo 300 meter om uiteindelijk op ruim 600 meter hoogte te eindigen.

Ik kom de 2 koppels uit Texas onderweg weer tegen. Voor het oudere paar is dit de laatste Camino. De vrouw, Jeanne komt nog maar met moeite de heuvels op. Ze verlangt naar haar 13 kleinkinderen.

In een olijfgaard, waar ik doorheen loop, wordt druk het dode hout gesnoeid en gelijk verbrand.

Ik slaap vannacht in een klooster, het Monasteria San Pietro. Bij het inchecken hoor ik dat ik mee kan eten vanavond. Natuurlijk graag. Jennifer en Eliana zitten hier ook. Er wordt nog een hele groep Hongaren verwacht, die vandaag zijn ingevlogen naar Italië. Er schijnt vanavond 30 man aan te schuiven bij het avondeten. Gezellig.

Als aperitief drink ik bij een barretje een Est!Est!Est! De locale beroemde witte wijn.

Een Duitse bisschop stuurde ooit een knecht , Martin, vooruit om een goede herberg te vinden. Hij zou Est! op de deur schrijven als de herberg goed was en Est!Est! als de wijn ook goed was. Toen de Bisschop Est!EstEst! Op de deur zag staan wist hij dat de wijn uitzonderlijk moest zijn.

Martin is 3 jaar in Montefiascone gebleven en heeft zich letterlijk dood gedronken!

En het stadje heeft de naam van haar wijn aan dit verhaal ontleend!

Op het plein kom ik iedereen weer tegen. Ook de 2 Deense zussen voor wie de week wandelen er nu opzit! We maken nog een laatste selfie.

S’avonds schotelen de nonnetjes ons een voedzaam maal voor en de wijn die ze erbij schenken wordt bij het 2e glas al een stuk lekkerder.

Zo 9/10. Naar Viterbo. 18 km.

Het ontbijt zou tot 7 uur zijn, maar om kwart voor zeven is alles nog donker. Denk dat ik de tijd, doordat de non een mondkapje droeg, verkeerd verstaan heb.

Ik ontbijt samen met Jennifer en Eliana.

Dan op pad. Het spettert een beetje, maar dat houdt gelukkig snel weer op.

Als snelt voert de route over de Via Cassia, een eeuwenoude Romeinse weg die op deze etappe redelijk intact is. Hier loop ik in het voetspoor van alle pelgrims die mij zijn voorgegaan. Indrukwekkend!

Ik loop langs een Kiwi plantage, waar de bomen barstensvol kiwi’s hangen.

Ik passeer diverse schaapskuddes met herders. Als ik een pauze houd langs de weg passeert een kudde mij, en komt de herdershond braaf naast mij zitten.

Eliana maakt een foto van mij in mijn stoeltje. Ze wil die foto gebruiken in een presentatie over deze Camino en laten zien dat je overal kan zitten.

De harde kern van ons rond trekkende pelgrims groepje kom ik ook vandaag weer tegen: Marc en Michelle uit Gibraltar, Jennifer uit Canada, Eliana uit Frankrijk, Bettina uit Denemarken (maar met een huis in Lucca). De 4 Texanen heb ik nog niet gespot vandaag.

Als ik mijn slaapplek heb bereikt heb ik geen bereik - dat is erg slecht in deze regio - dus ga ik zo op zoek naar een barretje waar WiFi is. Dan kan ik dit voorlaatste blog uitsturen.

Besloten om mijn nood rantsoen van Bever vanavond aan te spreken. Anders sleep ik t straks 5 weken voor niets mee.

Jullie hebben nog één blog tegoed en dan zit het erop!

Tot vrijdag!